Pożegnanie

Rozdział VIII

Połowę drogi do Suny mieli już za sobą. Po zakończonej misji, uznali, że odstawią siostrę Kazekage bezpiecznie do domu. Ich grupa nieznacznie się uszczupliła; po wnikliwej analizie na miejscu wybuchu, gdzie znaleźli zwłoki Pana Tusuki’ego, Kakashi postanowił, że nie wraca do Konohy. Napisał list, w którym jak twierdził, wyjaśnia Tsunade całe to zajście. Po wręczeniu pisma dla Gai’a, udał się na północ, śladami tajemniczego ,,sojusznika’’.

- Dlaczego ktoś musiał nas wyręczyć?! Chciałem walczyć!

- Zgadzam się z tobą, Lee! – Krzyknął Naruto. – Jedynie ramen wynagrodzi naszą stratę! Co nie, Chouji?!

- To lubię! Osiem mega porcji powinny zaspokoić zranionego ducha.

- Trzeba zabrać Irukę-sensei – zaśmiał się blondyn.

- Jak możecie myśleć o jedzeniu?! – W oczach Brewki rozpalił się niebezpieczny błysk. – Gai-sensei, co powiesz na cztery godziny treningu?!

- Pewnie! Cha, moja krew! Naprzód młodości, rozpal w swoich obrońcach siłę i zapał!

- O nie – jęknęła Tenten. – Wybierzmy się do gorących źródeł, choć raz.

- Marzenie ściętej głowy, gorąc wypala mózg!

- Patrzcie! – Ino wskazała ręką przed siebie, gdzie las przerzedzał się, a w oddali lśnił, nagrzany słońcem, piasek. – Jesteśmy blisko, ale te trzy dni szybko minęły! – Zerknęła na chłopaka, biegnącego obok niej. Uśmiechnęła się pod nosem, widząc zmarszczone brwi i niezadowolony grymas przyjaciela. Widocznie, podzielał jej zdanie mniej optymistycznie. – Hej, Temari! Cieszysz się z powrotu do domu?

- Nawet nie wiesz, jak bardzo – na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. – Stęskniłam się za Gaarą i Idiotą.

- Odwiedź Konohę przy najbliższej okazji, bo jeśli nie…wymierzymy ci karę – zagroziła Tenten.

- A pamiętaj, że masz jeszcze na sumieniu niewykonane zadanie – przypomniała Hyuuga.

- Hinata – warknęła no Sabaku. – I ty przeciwko mnie?! Uważaj lepiej na plany Ino- ostrzegła.

  Reszta wędrówki minęła na przyjemnych pogawędkach, tak pochłonęły ich wspomnienia, że nie zauważyli, iż stoją przed bramą Suny.

- Nasza Piaskowa Księżniczka dotarła bez szwanku do ojczyzny, więc na nas już czas – oznajmił Gai.

Dziewczyny ,,rzuciły się’’ na przyjaciółkę, ściskając ją mocno, kazały przyrzec, jak najszybszy powrót i ze śmiechem zagroziły, że jeśli tego nie zrobi, to podrzucą do kuchni Kazekage, Chouji’ego, po bardzo restrykcyjnej diecie.

- Nie martw się – Uzumaki stanął ramię w ramię z posiadaczką Byakugan’a. – Będziemy zamęczać babunię Tsunade o wakacje w Sunie. Co nie, Hinatka-chan?

- H-hai.

- Wpadajcie, kiedy chcecie. Gaara się ucieszy, ostatnio narzekał, że długo ciebie nie wiedział.

- Jasne – wyszczerzył się blondyn. - Urządzimy mega imprezkę! Zaopatrzcie się koniecznie w spiżarnię ramen.

- Do zobaczenia!

- Pamiętaj!

- Pa! Rusz leniwą dupę!

Pomachała ręką za oddalającą się grupą.

- A ty, co? – Tak ci się tutaj spodobało?

- Tak. Nie – pokręcił głową. – Eee, to znaczy – podrapał się po karku. – Przy takiej zgrai nie można się pożegnać, tak jak należy. – Westchnął zrezygnowany. Oddałby wszystko, aby odwlec rozstanie z blondynką. Przez te lata znajomości i ostatnie dni, a zwłaszcza moment w górach, uzmysłowił sobie, że dziewczyna nie jest jedynie przyjaciółką po fachu, a kimś znacznie więcej. Uświadomił sobie, że zakochał się w tej pyskatej, kłopotliwej, zadziornej, wybuchowej i najpiękniejszej istocie na świecie. Od początku czuł bliską więź, łączącą go z kunoichi. Ale teraz…znaczyła więcej, niż całe jego życie. I musi ją opuścić. Cholera. – Mam nadzieję, że dotrzymasz danego słowa i odwiedzisz nas w najbliższym czasie.

- Nie zdążyłeś zniknąć za horyzontem, a już tęsknisz? – spytała z kpiną.

- Tak – szyderczy uśmieszek ustąpił zaskoczeniu i niedowierzaniu. Pogratulował sobie w duchu. Uwielbiał wprawiać ją w zakłopotanie. Z drugiej strony nie zamierzał owijać w bawełnę, bo po co? Jaki jest sens życia z samym sobą w kłamstwie?

Siłą woli zamknęła lekko rozchylone usta. Podniosła głowę, napotykając pełne powagi spojrzenie.

- Ja również, Nara. Ja również. Zobaczymy się na egzaminie, na chunnina. Nie umrzesz chyba z tęsknoty przez trzy miesiące? – Wiedział, że w jej wypowiedzi nie ma żadnego podtekstu, który tak bardzo chciał usłyszeć. Kąciki ust bruneta uniosły się ku górze, a on sam zbliżył się do zaskoczonej dziewczyny. Dotknął delikatnie jej policzka i musnął przelotnie kuszące usta.

- Do zobaczenia, Temari – zanim zorientowała się, co się wydarzyło, syn Shikaku zniknął w kłębach szarego dymu. Nie ruszyła się nawet o krok, automatycznie przesunęła palcami po wargach, które przed chwilą czuły na sobie ciepło Jego pocałunku. Zaczerpnęła gwałtownie powietrza. Pięknie! Całkowicie zapomniała o oddychaniu!

- Cienko, siostra. Nawet nie dałaś mu szansy wepchnąć języka! – Odwróciła się do tyłu, skąd dochodziło niezadowolone cmoknięcie. O mur stał oparty Kankurou. – Ostatnio taką minę miałem, gdy zobaczyłem Baki’ego w gorących źródłach – wzdrygnął się na samą myśl. – Jak trening i misja? Z tego co widziałem pełne wrażeń.

- Dobrze – przeszła zamyślona obok brata, kierując się w stronę rezydencji przywódcy Wioski Wiatru.

- Tylko tyle?! Hej! – Krzyknął za oddalającą się postacią. – Gaara czeka na raport. Do 15.00 – dodał. - Co za…zupełnie mnie zignorowała.

- A więc zbuntowana grupa shinobi robiła za przykrywkę, na pewno działał sam?

- Hai, Godaime.

- I ten cały a la sojusznik – mruknęła pod nosem. – Kolejny problem. Nie zostawił żadnych śladów, czegokolwiek, co by pomogło odgadnąć jego tożsamość?

- Nic, a nic. Prawie tak, jakby nie istniał, żadnej minimalnej chakry. Akamaru cudem znalazł nikłe ślady, prowadzące na północ. Ten ktoś jest niesamowicie szybki, zwinny, silny i diabelnie inteligentny. Choć to cholernie podejrzane, powinniśmy być mu wdzięczni za pomoc.

- A Byakugan? – Gai pokręcił przecząco głową. – No cóż … Nie ma co się na zapas zamartwiać. Niech spryt i moc Hatake i tym razem pokażą, na co stać potomka Białego Kła Konohy – zaśmiała się. – Zmuszona jestem pomyśleć nad urlopem dla Kakashi’ego.

Naruto potarł zachęcająco dłońmi.

- Ne,ne, a może by tak dla nas wszystkich, co babuniu?

- Zastanowię się i przestań mnie tak nazywać!

- Kiedy i gdzie?!

- Nie wystawiaj dobroci Hokage na próbę! Raport na biurku najpóźniej jutro rano. Rozejść się! – Za zamykających się drzwi, wyjrzała blond czupryna.

- Tydzień w Sunie?

- UZUMAKI! WON!

- Rany – jęknął, napotykając morderczy wzrok sanninki. – Już idę.

- Co za dzieciak – westchnęła kobieta, opierając się wygodnie o fotel. – Daj mu makaron, a zaraz będzie chciał całą miskę ramen.

- Nowe powiedzonko? – Zauważyła Shizune.

- Wymyślone na poczekaniu, muszę je trochę udoskonalić – wzięła kubek i upiła z niego spory łyk. – Fu – skrzywiła się. – Herbatka jest dobra dla chorych. Przynieś sake, Shizune! SA-KE!!

- Gaara-sama! – Po korytarzu siedziby Kage rozniósł się krzyk. – Gaara-sama! Temari wróciła! – Do pokoju, bez pukania, wparowała średniego wzrostu brunetka, o ładnych, wyrazistych oczach, szczupłej sylwetce i pogodnej twarzy.

- I jak jej poszło?

- Mhm? Dobrze.

- Tylko tyle? – pokiwała głową.

- Dziwne. Zazwyczaj jej język nie zna znaczenia słowa cisza. Nie jest ranna? Jak zareagowała na Kankurou?

- Olała go.

- Czyli wszystko w porządku – ucieszył się czerwonowłosy.

- Sensei? – Zaczęła niepewnie. - Słyszałam, że niedługo Wioska Liścia organizuje egzamin na chunnina. Chciałabym się zapytać: czy pozwolisz, abym brała w nim udział? – Przygryzła nerwowo wargę, czekając na odpowiedź. Proszę, zgódź się.

- Taki mam zamiar – wstał, zdejmując z półki odpowiednią teczkę. – W środku jest formularz, wystarczy wypełnić.

- Dziękuję, Gaara! – Z szerokim uśmiechem przytuliła się do chłopaka. Po dłuższej chwili dotarło do niej, co właśnie zrobiła. Odsunęła się niechętnie od nauczyciela, co wywołało rumieniec u obojga i zwiesiła głowę. – - Gome, sensei. – Ku zdziwieniu dziewczyny (i swoim własnym) młody Kazekage roześmiał się radośnie.

- Wiesz? Do twarzy ci z rumieńcem. Ładnie wyglądasz, Matsuri – zaróżowiona dotąd twarz kunoichi, zrobiła się wściekle bordowa.

- No wiesz, sensei. – skrzyżowała ręce na piersi.

- Obraziłaś się? A może zawstydziłaś, Mała?

- Mała? Ja nie… - nie dokończyła, bo dłoń przełożonego zakryła jej usta. Posłała mu zdumione spojrzenie.

- Masz ochotę wybrać się ze mną na obiad?

- Mhmmh.

- Co? A, no tak – zabrał rękę. – Wybacz, to jak?

- Bardzo chętnie.

- Cieszę się. Pasuje za godzinę? – Skinęła głową. – Świetnie – usiadł za stertą dokumentów. Jeśli spotkasz moją siostrę, przyślij ją do mnie.

- Hai!

- Sorki za spóźnienie – sapnęła zdyszana Tenten. – Gai-sensei jest nienormalny – zamknęła za sobą drzwi. – Ino, umieram, mogę wody?

- Już się robi – zniknęła na krótką chwilę za ścianą. – Masz - podała dziewczynie szklankę. Wypiła jednym duszkiem całą jej zawartość.

- Co wy robiliście?! – Spytała przerażona Sakura.

- Ćwiczenia relaksacyjne na poprawę współgrania mięśni – wyrecytowała.

- Chyba na ich całkowite wykończenie – mruknęła Ino.

- Nie ważne – momentalnie się ożywiła – kiedy wprowadzamy nasz plan w życie?

- Tenten, przed chwilą konałaś!

- Cudowne ozdrowienie – machnęła niedbale ręką. -  To jak, kiedy zaczynamy?!

Ino wyjrzała za okno z diabolicznym uśmiechem.

- Jutro…

Zostałam nominowana do Liebster Award przez Madeleine Evans (http://minatoxkushina-naruto.bloog.pl/). Dzięki Ci z całego serca, to wiele dla mnie znaczy. Ale tak jak Shikamaru jestem zbyt leniwa, żeby w to się bawić. Mimo to z wielką przyjemnością na pytania odpowiem. Jeszcze raz wielkie dzięki!!

1. Dlaczego prowadzisz bloga o właśnie takiej tematyce?

Mhm. Kocham Naruto i wszystko co z nim związane. Zaczytuję się w narutowskich ff i postanowiłam publikować swoje bazgroły.

2. Masz w planach innego bloga?

Komentarze pod moimi pierwszymi rozdziałami, zachęciły mnie do założenia kolejnych. Jak doprowadzę do końca historię ShikaTema, zacznę następny. Tylko nie mogę się zdecydować: jaki?! (Minato-Kushina (ale chyba odpada, są prowadzone wspaniałe blogi o tej parce i boję się, że im nie dorównam), NaruHina, ItaSaku, KibaHana, Yahiko – Konan).

3. Męczy Cię prowadzenie go?

Nie, chyba że mam totalny brak weny.

4. Jak myślisz, jak się będziesz czuć, po ukończeniu bloga?

Jeśli mi się to uda go dokończyć:), na pewno będę tęsknic za wszystkim, co udało mi się osiągnąć, swoim ,,talentem’’.

5. Czytasz inne opowiadania z takiej kategorii, jaką masz?

Oczywiście!! Dzięki jednemu z nich zaczęłam pisać i publikować.

6. Manga, czy anime?

To i to.

7. Jakie jest Twoje hobby?

Złap wiosenny wiatr w swe dłonie i krzyknij z całych sił: tak bardzo kocham konie!!! Na całe życie:).

9. Wzorujesz się na kimś?

Czasami.

10. Czy dodajesz swoim bohaterom chociaż trochę czegoś z Twojego charakteru? Nawet, jeśli to FanFiction?

Tak, czasami nie mogę się powstrzymać.

11. Czy jakaś postać fikcyjna jest Ci szczególnie bliska? Z jakiego powodu?

Tak, Naruto. Tak jak on, mimo przeciwności losu, dążę do spełnienia marzenia i nigdy się nie poddaję!

Uau! Skończyłam! Jak szybko! Sama siebie zadziwiam! Komp naprawiony, nie mogę się przyzwyczaić, że uruchamia się po paru minutach:). Trzymajcie kciuki! Jest szansa, że zakupimy drugiego konia! Lecę jęczeć nad rodzicami, a Was zapraszam do czytania:).

Proszę o dawkę mocy dla mojej inwencji twórczej w postaci komentarzyka:).