Niebezpieczeństwo

Rozdział VII

Z dedykiem dla kochanych czytelników:)

Nagła, silna zamieć utrudniała jakiekolwiek ruchy. Ciepłe płaszcze, ani trochę nie chroniły przed zimnym, porywistym wiatrem, który dął z północy. Szli powoli, zapadając się aż po kolana w zaspach świeżego śniegu. Nie używali chakry, aby nie wydać swojego położenia – mają działać dyskretnie, bez żadnych podejrzeń. Opaski, oznaczające przynależność do danej wioski, schowali głęboko do kabur. Musieli powziąć wszelkie środki, by nie ujawnić prawdziwej natury, ze względu na dobro porwanych dzieci. Jedynie przewodniczący wioski wie o pomocy sił ,,specjalnych’’.

   W ciągu trzech dni dotarli do Kraju Śniegu, mimo zmęczenia i przemarznięcia do samych kości, robili krótkie przerwy na szybki posiłek i drzemkę. Panowała cisza, nie zmącona nawet paplaniną Uzumakiego, do którego dotarła powaga misji. Szedł skupiony, w pełnej gotowości do działania, na czele pochodu. Kakashi, co chwila, zamieniał z nim parę słów, próbował doprowadzić go do porządku, uspokoić, gdyż oczy chłopaka zmieniały barwę z niebieskiej na czerwoną i na odwrót. Nikt mu się nie dziwił, że ogarniała go wściekłość. To bestialstwo porywać takie maluchy i są naprawdę nikłe szanse na ich przeżycie. 7- 10 latek nie wytrzyma tortur i skrajnych warunków więziennych.

  Z pobliskich gór rozległo się echo spadającej lawiny i łoskotu łamanych, pod jej naporem, drzew. Akamaru nerwowo zapiszczał i podkulił ogon, sierść na jego grzbiecie momentalnie się nastroszyła, a spod warg wysunęły się kły.

- Mhm? Co jest, Akamaru? – Kiba podrapał psa za ucho w uspokajającym geście- odpowiedziały mu wystraszone pojękiwania.

Hatake zaalarmowany hałasem, odwrócił się do tyłu.

- Jakiś problem?

- Nie wiem. Coś go wytrąciło z równowagi, wciąż powtarza: straszne, niebezpieczeństwo, piękne. Coś w ten deseń, nie potrafię go zrozumieć. Podekscytowanie, zmieszanie i przerażenie przeplatają się nawzajem.

- To trudny teren zagrożony lawinami , może przestraszył się tej, co się zsunęła? Zachowajmy ciszę, nie podoba mi się ta aura – mruknął pod nosem.

Przeszli zaledwie parę kroków, gdy ciszę zagłuszyło głośne kichnięcie Chouji’ego i przekleństwo Gai’a… Górom nie spodobali się podróżni, mający czelność wspinać się po ich wyniosłych, majestatycznych stokach i wierzchołkach. Bezczelność intruzów musiała zostać przykładnie ukarana… Z nad szczytów rozległ się głuchy pomruk.

  Shinobi prędzej usłyszeli, niż zobaczyli białą kaskadę, pędzącą w ich kierunku z zawrotną szybkością. Kakashi rzucił ostry rozkaz do ucieczki. Niby banalnie prosty rozkaz, ale w tej chwili, jak trudny do wykonania! Dziewczyny stanęły jak sparaliżowane, nie mogąc wykonać najmniejszego ruchu, jakby mięśnie odmówiły posłuszeństwa i posyłały je na pewną śmierć. Ich oczy rozszerzyły się do granic możliwości, gdy dotarła do nich prawda, o okrutnej potędze Natury, wobec której były całkowicie bezbronne.

     Nara podniósł wzrok, starał się jak najszybciej ocenić sytuację i doszedł do przykrego wniosku, że nawet szybkość Gai’a i Lee na nic się nie zda, jedyną nadzieją stanowiła moc Lisa. Nie, zbyt wielkie ryzyko. Myśl jak strateg, w obronie najbliższych memu sercu… Działał instynktownie. Liczyło się przetrwanie. Skoczył w kierunku niewielkich kamieni, ciągnąc za sobą Temari. Pchnął ją na pokrytą śniegiem ziemię, a sam przykrył jej ciało swoim. Przycisnął mocno twarz do jej zimnego policzka. Ostatnie, co zdołał ujrzeć, zanim przykrył ich śnieg, to Hinata – osłonięta przez Naruto, będącego w Trybie Mędrca. Wraz z Kakashim starali się choć trochę powstrzymać nadchodzącą katastrofę. Potem film się urwał.

    Coś go ciągnęło za kaptur, próbowało wyciągnąć z wielkiej, czarnej i zimnej dziury, poddał się większej sile i po chwili jego płuca wypełniły się zbawczym tlenem. Otworzył oczy i z trudem podciągnął się do pozycji siedzącej. Zauważył nad sobą Sakurę, która, skupiona, leczyła jego rany. Rozglądnął się dookoła. Nieopodal zauważył psy, kręcące się i zaciekle wąchające w poszukiwaniu tropu, a także wykopane dołki. Ninkeny Hatake odwaliły kawał dobrej roboty. Nie dostrzegł smutku na twarzach przyjaciół, raczej przestrach, a więc nikomu nic się nie stało. Odetchnął z ulgą, ale…

- Sakura? – Spytał zachrypniętym głosem. – Gdzie Temari?

- Mhm? – tak ją pochłonęło badanie, że musiała zastanowić się nad znaczeniem wypowiedzianych słów. – Przepraszam. Ino ją opatruje. Nic poważnego – szybko uspokoiła poddenerwowanego bruneta. – Wyziębiła się trochę i rozdarła łopatkę, padając, musiała zahaczyła o kamień. Uratowałeś ją – dodała z uśmiechem.

- Nic ci nie jest? Dziwnie się zachowujesz.

- Nie, w porządku – odpowiedź padła zbyt szybko, wiedziała, że wzbudzi podejrzenia.

- Jakoś mi się nie wydaje.

Przygryzła wargę.

- Po prostu to było straszne, gdyby nie Sai, nie zdążyłabym na czas.

Uśmiechnął się pokrzepiająco.

- Ale nic nikomu się nie stało. Prawda? – przytaknęła.

Siwowłosy jounin zjawił się, wraz z Pakkunem, obok rozmawiających przyjaciół.

- Ta lawina nie została wywołana naturalnie, kichnięcie Choji’ego też nie miało z tym nic wspólnego. Niepokoi mnie zachowanie Akamaru, ostrzegał nas przed kimś, nie czymś. Śnieg zawierał znikome ilości chakry, to nie wypadek – mruknął. - Widocznie ktoś czeka na naszą śmierć.

- Wiązkę energii skutecznie przerwano na krótką chwilę, mniej-więcej u szczytu – powiedział brunet.

- Zauważyłeś…

- Nic trudnego – wzruszył ramionami – gdyby nie ta nieoczekiwana, mhm? Pomoc, nie skończyłoby się to tak kolorowo.

- Nieznany sojusznik? – podsunęła różowowłosa.

- Trochę kiepski, ale zawsze coś. Mam nadzieję.

- W każdym bądź razie odpoczniemy. Nie warto ryzykować złamaniem karku w taką noc. Wyruszymy o świcie.

- Hai!

Sakura zrobiła groźną minę, a la Piąta.

- A teraz… won do namiotu!

            Nadeszła zmiana warty. Kunoichi przysunęła się jak najbliżej ognia. Dreszcze przechodziły przez całe jej ciało, skóra pokryła się gęsią skórką. Pięć warstw odzieży na nic się zdało – nadal dygotała jak osika. I tak cholernie chciało się jej spać. Wzdrygnęła się gwałtownie, gdy poczuła czyjąś dłoń na ramieniu.

- Dlaczego nie śpisz? Twoja kolej jest za godzinę.

- Przez ciebie nie mogę zmrużyć oka – posłała mu pytające spojrzenie. – Tak ci latają zęby, że słychać pod śpiworem.

- Bardzo śmieszne – odburknęła.

- Drżysz – stwierdził, rozkładając przyniesiony koc.

- Wcale nie, jest mi ciepło – gwałtownie zaprzeczyła. Nawet nie wiedziała, dlaczego? Czyżby nie chciała pokazać swoich słabości, a może dopuścić zbyt blisko mężczyznę. Tyle w życiu przeszła, zbędne są problemy sercowe. Cholera, wszystko się pokomplikowało! Od kiedy w obecności Nary, czuję się jakoś dziwnie?!

- Twoje ciało mówi co innego – przysiadł się do no Sabaku, opatulając mocno, grubym pledem, jej kruchą osobę. – Lepiej?

- O wiele, dzięki – uśmiechnęła się lekko.

- Jak plecy? Słyszałem, że mino chęci pomocy trochę cię poturbowałem.

- Żartujesz?! – podniosła głos. – Gdyby nie twój trzeźwo myślący mózg, już dawno leżałabym dwa metry pod śniegiem. Idiotka ze mnie, zamiast uciekać, stałam jak kołek – odetchnęła, żeby się uspokoić. - Dzięki tobie mam jedynie zadrapania, których nawet nie poczułam – spojrzała niepewnie w uważne oczy bruneta – Shikamaru – szepnęła – dziękuję ci.

- Do usług, ale na przyszłość nie dawaj mi powodu do ratunku.

- Wiesz – zaśmiała się cicho, machinalnie, opierając głowę o ramię Nary. Dopiero po chwili dotarło do niej, co zrobiła! Była tak samo zaskoczona, co on. Co ją do tego skłoniło, że, można powiedzieć, przytuliła się do niego?! Odgoniła natrętne myśli, nie miała zamiaru zaprzątać sobie głowy takimi błahostkami. Nie teraz…Bliskość chłopaka uspokajała i sprawiała, że czuła się błogo i bezpiecznie. Przymknęła powieki, wpatrując się w wesoło tańczące płomyki. Senność coraz bardziej ogarniała ciało i umysł. Powoli poddawała się temu uczuciu. – Po raz pierwszy, od naszej znajomości, nie użyłeś słowa jakie to kłopotliwe, albo upierdliwe.

- Taa, a ty zwróciłaś się do mnie po imieniu. Również po raz pierwszy – uśmiechnęła się pod nosem. W sumie ma rację. Poczuł, że głowa dziewczyny opada bezwładnie na jego klatkę piersiową. Objął ją mocniej i pocałował w czubek głowy, czuły gest spotkał się z zadowolonym mruknięciem. – Powoli robimy postępy.

            Przed południem dotarli do wioski. Po rozmowie z przewodniczącym, którego Naruto określił jako niesympatycznego i podejrzanego starucha, uznali, że zaczną natychmiast.

  Po czterech godzinach biegania po lesie w czasie burzy śnieżnej, grupa Nary, natknęła się na jaskinię. Skostniali weszli w głąb groty. Poruszali się po omacku, gdyż Kiba mozolnie grzebał w kieszeniach w poszukiwaniu zapałek.

- Co tak jedzie? – Jęknął, zakrywając nos. – Zaraz się zrzygam od tego smrodu!

- Może to padłe zwierzę?

- Możliwe, dotknąłem czegoś dziwnego!

- Fuj! Dawaj te zapałki! – pierwsza iskra rozświetliła panujący mrok, ukazując makabryczny widok. Dzieci…Biedne, niewinne maluchy. Wychudzone, poranione i spętane, spoczywały pod ścianą. Bez życia…

  Temari krzyknęła przeraźliwie i rzuciła się do tyłu, aby jak najszybciej uciec od tego horroru. Shikamaru złapał ją mocno w talii, przyciągając do siebie jak najbliżej. Nie chciał zwalniać uścisku, w obawie, że wyrwie mu się. Najgorszym błędem byłoby pozostawić ją samą sobie. Człowiek w panice zdolny jest do różnych czynów. Odwrócił się przodem do wyjścia, odcinając dziewczynę choć trochę, od tego co zobaczyła. Łkając, wtuliła się w jego tors, drobnymi dłońmi ściskała kurczowo zieloną kamizelkę jounina.

- Ćśś, ćśś. Już dobrze, spokojnie – przemawiał delikatnie, aby uspokoić roztrzęsioną blondynkę. – Nic tu po nas – zwrócił się do reszty. – Trzeba zawiadomić Kakashi’ego. Shino, możesz?

- Hi! – ,,oddał’’ Inuzuce zemdloną Ino, a sam zabrał się do wysłania żuczka posłańca.

- Chodźmy stąd, resztą zajmie się Pan Tusuki. Naszym priorytetem jest złapanie tych sukinsynów.

     Cała zesztywniała od bezczynnego leżenia na łóżku. Zmieniała pozycję, sama nie wiedziała, ile razy. Po trzykrotnym przeliczeniu baranów, postanowiła zejść do hotelowej kuchni po proszek nasenny. Zegar wybił 1.30 w nocy, gdy zapaliła w holu światło. Mrużąc oczy przed jasnością, na wpółprzytomna, weszła do ciemnego pomieszczenia. Jak dobrze pamiętała, szafka z apteczką znajdowała się koło okna, wystarczyło okrążyć stół, aby znaleźć się na prostej drodze do celu. Chwyciła się jedną ręką za pierwsze z brzegu krzesło i powoli, krok za krokiem, sunęła do przodu. Wyciągnęła przed siebie dłonie, jak lunatyk, aby przypadkiem w nic nie uderzyć. Mhm. Zdaje się, że powinna być blisko, wysunęła lewe ramię w bok i poczuła pod palcami coś miękkiego i przyjemnego w dotyku. Przestraszona, pisnęła i odskoczyła do tyłu. Podczas gwałtownego ruchu, poślizgnęła się na wypolerowanej podłodze i runęła na podłogę. Ktoś natychmiast włączył światło, w stronę dziewczyny ,,wystrzeliła’’ pomocna dłoń. Nie spojrzała na wybawcę, gdyż usilnie próbowała powstrzymać krwawienie ze skroni.

- Wybacz, moja wina. Nie spodziewałem się, że zajdzie potrzeba  penetrowania po ciemku kuchni. Ten głos! Poznałaby go wszędzie!

- N…Naruto-kun – momentalnie spłonęła rumieńcem na widok, klękającego naprzeciw niej, blondyna.

- Nic ci się nie stało? – spytał zatroskany, zbliżając się do bordowej Hyuugi. – Ale cię urządziłem! – Delikatnie starł krew z czoła, po czym uśmiechnął się lekko. Nie zemdlej – nakazała. Tak długo walczyłaś z nieśmiałością, nie daj się! – Gapa z ciebie i ze mnie – zaśmiał się radośnie. - Chodź – wziął zaskoczoną Hinatę na ręce i posadził ją na krześle, wyjmując apteczkę. – Trzeba to opatrzyć. Trochę zapiecze – ostrzegł, przykładając wacik z płynem dezynfekującym. Robił to tak dokładnie i delikatnie, że granatowłosa topniała pod jego dotykiem. Przypatrywała się ukradkiem jego młodzieńczej twarzy. Wydoroślałeś, Naruto, choć czasami nadal jesteś tym dzieciakiem z Akademii, któremu nadal pragnę dorównać. – Nie mogłaś zasnąć?

- S…skąd wiesz? – Przestań się jąkać!

- Domyśliłem się, zresztą ja też nie – zmarszczył brwi.

- Coś się stało? -  Brawo! Bez zacięcia się!

- Nie, może… - ogarnęła go przeogromna chęć wyżalenia się, wiedział, że Hinata zrozumie. Westchnął.– Nie pokoi mnie Kyuubi – zerknął na nią, kiwnęła głową skupiona. Od początku misji jest dziwny, jeśli to słowo choć trochę pasuje do jego humorków – mruknął. – Jakby czegoś się obawiał, czekał. Ech – zmierzwił blond czuprynę. – To głupie. Przecież to Bijuu, on nie zna strachu.

- Może ma to powiązanie z zachowaniem Akamaru? Mhm? Próbowałeś z nim porozmawiać? – Szepnęła.

- Hehe, do gadatliwych nie należy. Zupełnie mnie olał . Gotowe – zabrał rękę od głowy dziewczyny. – Nie znam się na medycznym jutsu, więc musisz sama się uleczyć.

- H…Hai! – dotknęła rany,  która zagoiła się w mgnieniu oka.

Zaśmiał się radośnie.

- Wiesz? Dobrze mi się z tobą spędza czas, musimy częściej przebywać w swoim towarzystwie.

Gwałtownie się zarumieniła.

- N…Naruto – kun, mi również. Bardz… - jej słowa zagłuszył wybuch, dochodzący za murów wsi, niedaleko pierwszej linii drzew. W holu zjawił się momentalnie Kakashi, a zaraz za nim Gai i Shikamaru.

- Dzięki, Naruto. Gadatliwość czasami się przydaje.  – odezwał się Nara. - Twoje głupie teksty pomogły mi w rozwiązaniu tej popieprzonej sytuacji.

- Hę?

- Ten stary dziadyga stoi za tym wszystkim i knuje zapewne następne przestępstwo, ale sądząc po tej eksplozji – uśmiechnął się przebiegle. – Ktoś stanął na jego drodze.

Witajcie ferie!! Nareszcie! Wyrobiłam się chyba szybko, co? I nawet jestem zadowolona z tej notki, nie wiem jak wy… Wzięłam się za oglądanie od początku Naruto, jak tak fajnie jest cofnąć się do czasów, kiedy byli mali. Lecę pisać kolejny rozdział, spróbuję w ferie trochę nadrobić, jeśli poradzę ze swoim problemem. Doradźcie mi: usuwać pieprzyk, czy nie?!! Wykończę się przez to! No, ale koniec, to jest poza tematem notki. Mam nadzieję, że nie przesadziłam z NaruHina, niezbyt romantycznie? Uzumaki ciupkę mądrzeje…

O matko! Wcale nie mam pomysłu na tytuły, wiem, że są badziewne..

Jeszcze trochę, a popełnię morderstwo doskonałe na kompie!! Dzisiaj łaskawie odpalił się po 2 godzinach! Wow, wczoraj były 3!

Chciałabym polecić bardzo gorąco super blogi!

Coś dla wielbicieli Minato i Kushiny:  http://minatoxkushina-naruto.bloog.pl/

I fanów Shikamaru i Temari:  http://shikari-forever.blogspot.com/

Proszę o dawkę mocy dla mojej inwencji twórczej w postaci komentarzyka:)