Dzień nad jeziorem

Rozdział VI

Nie spełnia moich wymagań, ale wstawiam. Miało być wcześniej, ale znalezienie i poskładanie opka zajęło mi dużo czasu(znalazłam wreszcie w książkach od historii, polskiego i matmy), przepisanie mnie tak wykończyło, że wczoraj miałam wrzucać, ale zasnęłam.. No nic, wena jest i next już się tworzy. Zapraszam do czytania.

Polecam BARDZO gorąco świetnego bloga o ShikaTema:  http://sandskunoichi.blogspot.com/. Super styl, super początek fabuły, super pomysł. Zachęcam do czytania! Warto!

Chcieli wykorzystać wolną chwilę na całkowity relaks. Nieczęsto mieli ku temu okazję. Ciągłe misje, obowiązki, treningi zajmowały cały czas, a urlopu nie dostawało się co dwa miesiące. Przynajmniej nie wtedy, gdy zleceniodawczynią jest Tsunade.

  Postanowili wybrać się nad wodę. Pogoda sprzyjała: słońce mocno przygrzewało, między gęste drzewa nie dostawał się najmniejszy powiew wiatru – duszność i parność wykańczała organizm. Mieli zakaz na wychodzenie z wyznaczonej strefy, ale na szczęście jezioro znajdowało się blisko ich miejsca zamieszkania.

            Wybuchł harmider: biegali po pomieszczeniach, zbierając potrzebne rzeczy. Kiba wynalazł na strychu starą piłkę, z którą Sai męczył się, aby ją napompować. Dziewczyny żałowały, że nie poświęciły miejsca w torbach na zapakowanie strojów kąpielowych. Jedynie Ino przygotowała się na ewentualne wyjście na plażę; miała wszystko: od kremu opalającego do kapelusza. Cała ona.

            Shikamaru, będący w pokoju, usłyszał bliżej nieokreślony dźwięk, dobiegający z parteru, a potem trzask i huk czegoś ciężkiego, co upadło. Na oślepł wybiegł z pomieszczenia, aby zobaczyć, co się dzieje. Gwałtownie skręcił w kierunku schodów, które zasłonięte przez ścianę, nie były miejscem dobrze oświetlonym i… widocznym. Patrząc pod nogi, nie widział, czy ktoś nadchodzi. I nagle… BUM. Wleciał prosto na…

- Temari? – dziewczyna starała się podnieść z poręczy, na której wylądowała. Gdyby nie ręka, podłożona za głowę, nabiłaby sobie porządnego guza. – Nic ci nie jest? – wyciągnął dłoń i pociągnął ,,poszkodowaną’’ do pozycji pionowej.

- Ała. Chyba nie. Pięknie mnie znokautowałeś. Po jaką cholerę tak gnałeś?

- Usłyszałem hałas, myślałem, że coś się stało.

- Aa, to? – parsknęła śmiechem. – Gai i Lee urządzają pojedynek. Walczą palcami u stóp – teraz brunet zaniósł się doniosłym śmiechem. - Nie mam zielonego pojęcia jak oni tego dokonują.

Do uszu obojga dotarł zgorszony wrzask Gai’a:

- O zgrozo! Hańba ci, Lee! Twój wielki palec przegrał z moim małym!

- Wstyd mi, sensei! – odkrzyknął zdołowany Brewka. – W imię młodości obiecuję, że się poprawię!

- Widzisz? Rozwalili fotel i stół, Kiba z Chouji’m powstrzymują Sakurę przed wtargnięciem i użyciem siły. Mhm. Idziesz z nami nad wodę?

- Może być. Nie uśmiecha mi się kiszenie w pokoju.

- Skok Żabiego Mędrca!

- Jełopie! Jeszcze raz tak zrobisz, a będziemy pływać w mule!

- Sakurka-chan, wrzuć na luz. Jesteś wyjątkowo bez humoru, może szkodzi ci słońce? Kiedyś słyszałem – rozgadaną buzię blondyna, zamknęła, celnie wymierzona buteleczka z balsamem.

- Baka!

- Wielkoczoła! On mi ją oślini!!  A! Coś otarło mi się o nogę!  - spod wody wynurzył się łeb psa, a zaraz po nim – Kiby.

- To tylko Akamaru, Ino. Nie ma powodu do strachu. A teraz… Czas na kultową zabawę! Podtapianie się! – Krzyknął i skoczył w kierunku Yamanako Przestraszona nie kontrolowała swoich ruchów i niechcący, w geście obronnym (taki nawyk), walnęła z pięści prosto w twarz Inuzuki.

- Przepraszam! Odruch bezwarunkowy, nie złamałam ci nosa?

- Nie – uśmiechnął się podstępnie, masując obolałe miejsce. – Ale kara musi być!

- Do działa! – Uzumaki poszedł w ślad za kolegą i pociągnął w głębinę, najbliżej przebywającą koło niego, Hinatę. Zaskoczona i sparaliżowana pod dotykiem chłopaka, Hyuga, zapomniała zaczerpnąć powietrza i zachłysnęła się wodą. Narwaniec nie dostrzegł, że dziewczyna się dusi i nurkował coraz głębiej. Na szczęście Tenten widziała wszystko i przyszła na pomoc, odholowała nieprzytomną na brzeg, po czym zabrała się do porządnego wrzeszczenia na sprawcę całego zdarzenia.

- Znudziło się?

- Hę? – przeniosła rozkojarzony wzrok z przejrzystej tafli jeziora na osobę stojącą obok niej. – Nie.

- A więc co się stało, że prawie od początku naszego przyjścia tutaj, jesteś nieobecna? – mógłby przysiąc, że przed jego przyjściem płakała.

Zauważył?

- Tak jakoś. Zamyśliłam się – odpowiedziała wymijająco. – A tak w ogóle, nie chcę paść ofiarą Naruto – wskazała głową w stronę, gdzie rozgrywała się zabawna scenka. Otóż ,,lisek’’ próbował przeprosić Hinatę za swój wybryk, gdy się do niej zbliżał i łapał za rękę, ona – mdlała, za co, skołowany dostawał w łeb od Haruno.

- No tak, masz rację. Eee? -  zakłopotany podrapał się w głowę. Co się ze mną dzieje? – Mogę się dosiąść?

Wzruszyła ramionami.

- Jak chcesz.

Położył się obok niej, ręce zarzucił do tyłu i spojrzał się, w nieliczne dzisiejszego dnia, chmury. Zerknął w bok. Nie zwracała na niego najmniejszej uwagi. Patrzyła się w horyzont, między ciemne drzewa, wzrokiem, mówiącym jedno: powrót w przeszłość. Postanowił, że poczeka. Opłaciło się. Odezwała się po kilku minutach.

- Co takiego fascynującego widzisz w obserwowaniu nieba?

- Mhm?  - poprawił się na ziemi. – Relaksuję się. Wolno płynące obłoki uspokajają i wyciszają, pozwalają na pogrążeniu się w myślach, ewentualnie w zaśnięciu – dłonią zachęcająco poklepał nagrzany piasek. – Spróbuj.

Niepewnie wykonała to, o co prosił.

- To głupie.

- Przestań tyle gadać, jesteś upierdliwa.

Wstrzymała nerwy na wodzy, żeby nie odpyskować. Nie chciała psuć dobrych stosunków z nikim, a widać było, że brunet nie żywi urazy za wczorajszą kłótnię. Podniosła wzrok ku niebu. On poszedł w ślad za nią. Starał się nie zwracać uwagi na przyjemne łaskotanie kosmyków jej włosów, które delikatnie ocierały się o jego przedramię.

- Może miałeś rację? To całkiem fajne. Ha! Tamta chmura – wskazała palcem odpowiedni kierunek – przypomina Kankuro, kiedy ma do czynienia z ładną laską.

- Czyli wygląda, jakby siedział na sedesie?

- Idioto! Klęczy! Nie widzisz?

- Nie, ale za to tamta, to królik, nawet podobny do tego z zadania.

- Nie wspominaj mi o nim. Ten pomiot szatana mnie użarł. Psychopatyczny zwierzak.

- Nigdy nie słynęłaś z delikatności.

Podniosła się na łokciu.

- Coś sugerujesz?

- Nie śmiałbym – nie mógł się powstrzymać przed nutką ironii.

- Ciekawe, jak ty byś z nim poradził, Chodzący Mózgu.

- CO TO? – Spojrzała z obrzydzeniem na dzieło Uzumakiego. Wykonane z błota, mułu, korzonków i innych paskudztw. Zatknęła nos. Smród ,,figury’’ powalał wręcz na kolana.

- No jak to, CO? Ty, Sakurka-chan!

Żyłka na czole różowowłosej zadrgała.

- Podoba ci się? – Spytał z nadzieją.

- Głąbie! To wygląda jak, jak – szukała odpowiednich słów, żeby nazwać coś tak niewyobrażalnie paskudnego.

- Rozkładający się potwór? - Podsunęła Yamanako.

- Dokładnie! CO?

- Jakby nie patrzeć trochę ciebie przypomina.

Lee przekrzywił głowę.

- Serio! Z tej perspektywy jeszcze bardziej. Mhm, mhm – pokiwał z uznaniem głową. – Zdarta skóra.

- Odwalcie się! – wściekła Sakura to śmiertelne niebezpieczeństwo, Sai wcale się nie dziwił, że każdy odsunął się na tyle daleko, aby uniknąć pięści wychowanicy Piątej.

- Hej, hej! Patrzcie tam! – Tenten uwiesiła się ramienia Haruno i wskazała na Shikamaru i Temari. – Coś tu śmierdzi i to na pewno nie ten kawał zakręconej kupy. Ach! Czyżby nasza Temcia znalazła lubego?

- Co to luby? -  zapytał ciekawy blondyn. – Mhm? – na znak, że intensywnie myśli skrzyżował ręce na piersi, pięść przytknął do ust. – Ha! Ogórek konserwowany, a może… kiszony?

- DEBIL!!!

Zapadł zmrok. Dziewczyny zebrały się w pokoju Ino. Roześmiane, wspominały wpadkę Shino, dla którego Akamaru ściągnął w jeziorze spodenki i minę Naruto, wynurzającego się spod wody . Biedak krzyczał, że oślepł.

Usiadły na podłodze. Wreszcie nadszedł upragniony czas na babską pogawędkę.

- No to jak? Która z nas jako pierwsza znajdzie sobie chłopaka? – Tenten wrzuciła do buzi sześć chipsów naraz.

- Nie idźmy w zakłady, bo już jeden zdążyłam przegrać.

- Tak? Z kim, Temari? – Ino pokręciła głową. – Dzięki Tenten, nie jem słodyczy – poklepała się po brzuchu. - Dbam o linię. A więc?

- Z Narą – odparła zrezygnowana. W shougi.

- Gorzej nie mogłaś trafić. On jest specjalistą od tej gry. Nikt z nim jeszcze nie wygrał.

- Wiem, Sakura. Nie przypominaj.

- O co się założyliście?

- Wygrany może żądać, czego chce. Są oczywiście granice. Mam nadzieję, że ten leń o tym zapomni i nie wymyśli nic głupiego. Oby!

- Tsaa – Yamanaka podstępnie się uśmiechnęła. – Oby!

- Hinata, a ty? – zmieniła szybko temat. - Chyba chcesz zamiast tej poduszki, którą przytulasz, pewnego nieogarniętego blondyna, nie?

- C…coo? – wyjąkała cała czerwona Hyuuga.

- Do dzieła, nie bądź taka nieśmiała – zachęciła Tenten. – Musisz zacząć, ten bezmózgowiec pewnie nie wie, co to flirt.

- Trzeba mu pomóc, mam rację? – długowłosa blondynka była w swoim żywiole. – Odpowiednia strategia, wykonanie i podsumowanie. To da się zrobić, Hinatka! Zaufaj nam!

Białooka lekko przytaknęła głową.

- D…dobrze.

Do pokoju, jak szalony wpadł Uzumaki.

- Puka się, głupku!

- Tak, tak. Czaję. Mam coś ekstra! Chodźcie na wieczór strachu. No wiecie, straszne historyjki przy ognisku – krzyknął ucieszony.

Tenten klasnęła w dłonie.

- Uwielbiam horrory. Lecimy!

- I wtedy… Auaauu – z gardła Gai’a wydobył się dziki ryk.

- Aaa!

- Złaź ze mnie, pacanie!

- Co dalej, sensei!

- Nie! Ja już nie chcę! Dlaczego akurat duchy?!

- Ależ, Naruto – Kakashi wystawił nos za książki. – Sam chciałeś, poza tym to bajeczka.

- Ta scena była wyjątkowo realistyczna, w życiu nie wybiorę się do tego lasu. Przez to teraz nie zasnę.

- Acha! Zawsze tak mówisz, a potem chrapiesz jak suseł!

- Koniec kłótni! Do łóżka, marsz! Naruto, jeśli się boisz. Możesz dostać różową poduchę.

Obrażone fuknięcie niebieskookiego zagłuszył wybuch śmiechu.

Wczesnym rankiem nastąpiła szybka i gwałtowna pobudka. Zaspani, zebrali się w salonie.

- Mamy misję – odezwał się ponuro Hatake. – Nie związaną z treningiem. Ranga A w Kraju Śniegu. Organizacja wyjętych spod prawa shinobi porywa dzieci, zwłaszcza chłopców. Uprowadzono siedmioro, ostatnie zniknięcie nastąpiło trzy tygodnie temu. To mała wioska bogata w cenne złoża, żyje w niej kilkoro ninja, reszta to obywatele.

- Marne szanse na przeżycie – mruknął Nara. – Jeśli chodzi im o to, aby osada pozbawiona została przyszłych wojowników, żadne z nich nie powróci do rodziców.

- Podzielimy się na trzy grupy. Pierwsza: Ino, Temari, Kiba z Akamaru , Shino i Shikamaru - kapitan. Druga: Tenten, Sai, Lee, Chouji i Gai. Hinata, Sakura i Naruto idą ze mną. Podróżujemy razem, aż do hotelu, w którym mamy zarezerwowane pokoje. Potem rozdzielamy się, My idziemy na wschód, wy – północ, południe. Na zachodzie rozciąga się jezioro, a z tego co wiemy, wróg nie posługuje się żywiołem wody, bezsensowna kryjówka ze względu na rybaków. Wszystko jasne? – przytaknęli. Ruszamy za 10 minut!

Pytania, wątpliwości – odpowiedzi, podziękowania

Isabel Witther – dzięki wielkie Twoja nagana chyba mi pomogła, bo teraz prawie zawsze siedzę i piszę, wena dopisuje. Mam nadzieję, że 2 tygodnie to nie tak długo… dzięki też za komentarze, pomagasz mi bardzo

Unnoticed – chan – przepraszam bardzo, że jeszcze nie wstąpiłam na Twojego bloga, ale jak nam wszystkim, brak mi czasu… obiecuję poprawę już dzisiaj zabiorę się do czytania. Cieszę się, że moje wypociny Ci się podobają

Anayanna – wybacz, Ciebie również zawiodłam, wyrażam skruchę, zabieram się za nadrabianie. Momentów ShikaTema będzie powoli coraz więcej, chcę trochę pociągnąć te opowiadanie, a więc muszę je dość mocno rozbudować.

Ushio – wielkie dzięki za korektę błędów, piszę szybko i nawet nie zwracam na nie większej uwagi, a gdybym to zrobiła, pewnie całe opowiadanie by mi nie pasowało. Jak możesz to mnie poprawiaj, będę wdzięczna. Co do NaruHina to oczywiście, że będzie!! Kocham ich i nie wyobrażam sobie opka bez tej parki.  Ale nic więcej nie powiem(buzia na kłódkę). Dzięki za Twoje zdanie, bo BARDZO, BARDZO cenię Twojego bloga i zależy mi na Twojej opinii.

Shika i Marutemarii – cieszę się, że moje wypociny podobają się Tobie, prawdę mówiąc, czytałam blogi o  ShikaTema i to właśnie Twój zachęcił mnie do pisania. Kiedy coś dodasz? Błagam o nocie!!

Shinuchan – dzięki, dzięki nowy czytelnik to prawdziwy skarb. Zawsze myślałam, tak mi mówiła też polonistka, że mój sposób pisania jest zbyt dziecinny, po Twojej opinii podskoczyła mi trochę samoocena autorska.

Shadowstar – Mhm. Jeśli chodzi o styl to wiem, że dziecinny, próbuję nad tym pracować, z marnymi skutkami. Jeśli o fabułę to o to mi chodziło, burzę zawsze poprzedza cisza i spokój, ne? Głębia scen? Moje niedokończona rozmowy, zdarzenia – to zamierzone działanie, będzie mi to wszystko potrzebne w dalszej części opka. Trening, stopnie i doświadczenie… Wiem, że Temari góruje nad Narą umiejętnościami i doświadczeniem, ale tu chodzi o poznanie siebie, nawiązanie choć najmniejszej współpracy poprzez zabawę, jakieś wręcz banalnie głupie misje, działania.  No i wreszcie…Temari jako nadzorujący? Ja nie chcę mieć po trzecim rozdziale pogrzebów.

Anaya – spam nie przeszkadza, zaczęłam czytać i mi się podoba, pisz proszę dalej o Minato

Gapp's wife – mam nadzieję, że się spodoba, tak jak mi się podoba Twój blog, czekam na next’a, masz świetny styl i równie dobrze zaczęłaś i niezmiernie mnie ciekawi ciąg dalszy.